دل تنگی

دلم تنگ است 

صدایم خیس و بارانیست 

نمی دانم چرا در قلب من پاییز طولانیست  

این زهر جدایی را ناخواسته نوش می کنم ، چراغ امید را دگر 

 خاموش می کنم ، هق هق گریه هایم را دوباره گوش می کنم ، 

 عاجزانه دلتنگی را فراموش می کنم . 

 چشم هایم را بی تو باران می کنم ، از فراقت سر به بیابان 

 میکنم  

 تمام غم ها را میهمان می کنم ، زخمه ی ناهید را نالان نالان  

می کنم ، یک قدم مانده به مجنون شدن را آسان آسان می کنم . 

 عشق جاودانم را امّا ؛ هرگز، هرگز  فراموش نمی کنم ، این  

ظلم را هرگز ،  هرگز فراموش نمی کنم ...